Συγκλονίζουν τα γράμματα συγγενών στις ΜΕΘ: «Χρειάζομαι τον μπαμπάκα μου, πρέπει να δει το εγγονάκι του»

Βάλτε τα δυνατά σας, τον χρειαζόμαστε ακόμη

Σε ένα από τα γράμματα ο αποστελέας γράφει:
“Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για εσάς όλο αυτό. Δίνετε αγώνα ζωής. Σας παρακαλώ κάντε ότι μπορείτε για τον πατέρα μου. Βάλτε τα δυνατά σας. Τον χρειαζόμαστε ακόμα. Προσεύχομαι νύχτα μέρα και για εσάς και για τον πατέρα μου, να σας δώσει δύναμη ο Θεός, να τους κάνετε όλους καλά. Χρειάζομαι τον μπαμπάκα μου, περιμένω το εγγονάκι του, πρέπει να το δει. Δεν πρέπει να μας αφήσει, πρέπει να μεγαλώσει την μικρή μου αδερφή, κάντε ότι μπορείτε”.

Η ανάρτηση της εντατικολόγου

Κολάζ από συναισθήματα, σκέψεις και εικόνες.
Η εφημερία ξεκινά όπως πάντα με φορτισμένες μπαταρίες και καλή διάθεση. Η ΜΕΘ ασφυκτικά γεμάτη, διασωληνωμένοι στο χειρουργείο, ταλαίπωροι ασθενείς στους θαλάμους όπου δεν ακούς τη φωνή σου από το θόρυβο που προκαλούν οι υψηλές ροές του οξυγόνου.
Ο προστατευτικός εξοπλισμός παραμάσχαλα, ένας φορητός αναπνευστήρας στο χέρι και τρεχάλα στο θάλαμο για να “ανοίξουμε ακόμη ένα κρεβάτι “ΜΕΘ”. Χαχα.! Να γελάσω με αυτά που λένε στα ΜΜΕ ή να κλάψω με αυτά που συμβαίνουν στην πραγματικότητα;
Η φιλοτιμία και οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του εναπομείναντος προσωπικού του νοσοκομείου- χαστούκι στους ευεργετηθέντες καρεκλοκένταυρους. Ναι, είμαστε τρομακτικά λίγοι αλλά δε θα γίνουμε συνένοχοι στα εγκλήματα. Είμαστε κι εμεις θύματα σε αυτό τον πόλεμο ο οποίος, κατά βάθος, πέρα από τον αόρατο εχθρό έχει και ορατούς θύτες.
Θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε με ό,τι μπορούμε.
Η μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της κάθε εφημερίας εμφανής, σχεδόν αποκρουστική. Πίσω από τις χαμογελαστές selfie με τα σήματα νίκης κρύβεται κούραση, κρύβεται πόνος σωματικός και ψυχικος, κρύβονται δάκρυα, ενίοτε απελπισία…
Τα γράμματα υποστήριξης και οι ικεσίες των συγγενών για βοήθεια σπρακτικά, τα κουτιά γλυκών με τα ραβασάκια “για να αντέξετε” “καλή δύναμη, είστε ηρωες” καθημερινά, η στήριξη από τον κόσμο συγκινητική. Να είμαστε καλά.