Το ελληνικό νησί όπου ο χρόνος… σταματά! | ΦΩΤΟ

Άνθρωποι «στεγνοί» οι Ικαριώτες, λες και δεν υπάρχει νερό μέσα τους. Φιλόξενοι, ήσυχοι, πρόσχαροι. Με μια ευγένεια που τους κάνει ξεχωριστούς κι άμα τους το πεις, σου λένε, οι εξόριστοι εμάς μας κάνανε ανθρώπους, μας μάθανε γράμματα, είχαμε γιατρούς, τους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Έτσι έγινε. Στην Ικαρία οι εξόριστοι κομουνιστές έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Το σύστημα έχασε εκεί, ακόμα και σήμερα η Ικαρία έχει μεγάλα ποσοστά στην ευρύτερη αριστερά.

Στην Ικαρία, ένα πρωινό, περνώντας τις Ράχες και πηγαίνοντας προς το Καρκινάγρι, στο πουθενά, σε ένα μποστάνι, λίγο χώμα ανάμεσα στα κοτρόνια, ο Δημήτρης στο ένα χέρι την αξίνα στο άλλο τον Ελύτη !

Κι άμα του είπα, έτσι για να τον δοκιμάσω,

-E, μάστορα, να κόψω μια ντομάτα;

Mου απάντησε, χωρίς να σηκώσει τα μάτια από το βιβλίο,

-Mάστορας είσαι του λόγου σου κι όλο σου το σόι και οι ντομάτες είναι της γης, κόψε σα θες…

Xαμογέλασα και κατέβηκα από τη μηχανή.

-Nα κόψω, του λέω, μα να βάλω το πιοτί και έβγαλα από το σακίδιο, ένα μικρό μπουκαλάκι με ρακί Κρητικιά άλφα άλφα.

– Tώρα, μου λέει, μιλάς σωστότερα, μηχαλάσω την παρέα…

Με το Δημήτρη γίναμε φίλοι και όποτε κατέβω στο νησί θα του πάω την ρακί του. Όχι πως την έχει ανάγκη, μα…για να μην χαλάσει η παρέα !

Από τον Δημήτρη έμαθα για τα Ανεμοτάφεια, θα σας πω παρακάτω για αυτά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο carnetdevoyage