10 νέες Ελληνίδες απαντούν γιατί αναβάλλουν τη μητρότητα

Αν υπάρχει ένα στάδιο στη ζωή μας που κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε αφόρητα κλισέ, αυτό είναι τα 30. Η ιδέα της “άπλας” χρόνου αρχίζει να συρρικνώνεται. Καλείσαι να εφεύρεις νέες απαντήσεις στις αχρείαστες κοινωνικές πιέσεις. “Πότε θα κάνεις παιδιά;”, “Πότε θα παντρευτείς;”. Η απάντηση “μικρή είμαι ακόμα” δεν σου φαίνεται επαρκής, ούτε ακριβώς αληθής. Έχεις ήδη χάψει τον μύθο πως στα 30 σταματάς να αστειεύεσαι και γίνεσαι στα αλήθεια ο σκηνοθέτης του ίδιου σου του μύθου.

Δεν αργείς να καταλάβεις πως το αν θέλεις να κάνεις παιδιά ή όχι δεν είναι μια απόφαση αμιγώς ενστικτώδης. Πως εκείνο το γραφικό “εγώ πότε θα γίνω μάνα;” της Δήμητρας Παπαδοπούλου στο “Σ’αγαπώ, Μ’αγαπάς” δεν είναι απλώς μια γραφική απεικόνιση του στερεοτύπου που θέλει τις γυναίκες γεννημένες μανούλες, πάντα έτοιμες και τρυφερές. Όχι. Είναι περισσότερο μια απόροια της έλλειψης χρονικού περιθωρίου να το μάθουν. Μπορεί να μην είσαι καθόλου έτοιμη για μια εγκυμοσύνη ή για τη μητρότητα σαν concept, αλλά αν είσαι 36, με την κοινωνία στο αυτί σου και τον γυναικολόγο μπροστά σου να σου λέει πως τα περιθώρια στενεύουν, η “επιλογή”, η “απόφαση” και το “ένστικτο” είναι μικρές επινοημένες πολυτέλειες.

Το 2023 οι γυναίκες δεν περιμένουμε έναν καλό γαμπρό στα 20 μας όπως οι γιαγιάδες και σε κάποιες περιπτώσεις οι μαμάδες μας. Καριέρα, ταξίδια, ερωτικές εμπειρίες, dating, μεταπτυχιακά και διδακτορικά είναι προτεραιότητες από τη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως δεν ήρθαμε στον κόσμο ως “αναπαραγωγικές μηχανές” όπως μάς χαρακτήριζαν παλιότερα βιβλία ιατρικής. Ωστόσο, δεν παύουμε να ερχόμαστε σε ένα σημείο που όσο snooze και αν πατούσαμε στη σκέψη, κάποια στιγμή ερχόμαστε αντιμέπωπες με τον ελέφαντα στο δωμάτιο: τον ρολόι που τρέχει και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε το σώμα μας σαν ορολογιακή βόμβα.

Ρωτήσαμε δέκα γυναίκες Millennials, που δεν έχουν γίνει ακόμα μητέρες, αλλά θέλουν στις περισσότερες περιπτώσεις, γιατί αναβάλουν τη μητρότητα. Δικαιολογίες των λαϊφσταϊλάδικων των 00s δεν αποτελούν δικές τους σκέψεις. Οικονομικοί λόγοι, έλλειψη κατάλληλου συντρόφου και μια αίσθηση ότι ο κόσμος είναι ένα τεράστιο χάος είναι μερικά από τα εμπόδια που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Μερικές δεν νιώθουν έτοιμες να “αφήσουν το μικρό παιδί που κρύβουν μέσα τους”, άλλες κάνουν ψυχανάλυση θέλοντας να μην περάσουν παιδικά τους τραύματα στα δικά τους παιδιά, άλλες έμαθαν πως τα περιθώρια για εκείνες είναι ακόμα πιο στενά και προχώρησαν ήδη στην πρώτη τους κρυοσυντήρηση.

“Η μητρότητα είναι μια συζήτηση που κάνουμε συχνά με τις φίλες και τις συναδέλφισσές μου” | Έλενα, αρχαιολόγος-μουσειολόγος σε σύμβαση, 28 ετών, σε μονογαμική σχέση

“Πιστεύω πως η μητρότητα είναι μια μοναδική σχέση ζωής. Τη θεωρώ την πιο ουσιαστική σχέση. Χαρακτηριστικά, όσο ήμουν μόνη μου και έξαλλη με το ανδρικό φύλο, πήγαινα στη μάνα μου όσο έπλενε τα πιάτα και της φώναζα στο άκυρο ότι εγώ δε θα γίνω σύζυγος κανενός! Και μου λέει η γυναίκα, γεμάτη σαπουνάδες, ‘μη γίνεις παιδάκι μου, σου εύχομαι όμως να γίνεις μαμά, γιατί δεν υπάρχει άλλη αντίστοιχη και ουσιαστική σχέση’. Και όσο ήμουν μόνη μου δε μου περνούσε καν από το μυαλό να γίνω μαμά. Αλλά από όταν γνώρισα το σύντροφό μου, όχι μόνο μου περνάει, αλλά μου βγαίνει αβίαστα, σε σημείο που να φαντάζομαι πώς θα είναι τα παιδιά μας.

Έχω πάρει απόφαση ότι θέλω να κάνω παιδιά, αλλά δεν έχω μπει ακόμη στη διαδικασία. Δεν είναι μια εύκολη απόφαση για καμία γυναίκα. Δεν έχω συζητήσει ακόμη με το γυναικολόγο μου, αλλά είναι μια συζήτηση που κάνουμε συχνά με τις φίλες μου και με τις συναδέλφισσες. Και φυσικά είναι μια διαδικασία που θα σκεφτόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Προφανώς και με καθυστερεί ο οικονομικός παράγοντας και όλη αυτή η αστάθεια και επαγγελματική ανασφάλεια. Επίσης, ένα άλλο θέμα που θα ήθελα να θίξω είναι η αδικία απέναντι στις συμβασιούχες μαμάδες, μιας και είναι υποχρεωμένες να γυρίσουν στη δουλειά τρεις μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Με όσες συμβασιούχες έχω μιλήσει, μου έχουν πει ακραίες ιστορίες, με το ότι καθημερινά έπρεπε να πάνε στην τουαλέτα να βγάλουν το γάλα και άλλες σοκαριστικές ιστορίες. Όποτε αυτός είναι ακόμη ένας παράγοντας που με καθυστερεί από το να γίνω μαμά άμεσα.”

“Η μητρότητα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και ευθύνεται ο περίγυρος για αυτό” | Ναταλία, Digital Marketing Specialist, 30 χρονών, single

“Έχω αρκετές σκέψεις για τη μητρότητα. Από μικρή δεν με αφορούσε πολύ το concept και όσο μεγάλωνα και το σκεφτόμουν καλύτερα έβρισκα κι άλλους λόγους να μην κάνω παιδί. Αν και φίλες μου έχουν ήδη κάνει ή περιμένουν παιδιά, χαίρομαι να είμαι η καλή θεία που μπορεί να βοηθήσει όποτε χρειαστεί, αλλά δεν έχει αυτή τη δέσμευση. Με φοβίζει που ακατάλληλοι άνθρωποι φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί χωρίς να έχουν τα κατάλληλα “εργαλεία” να το μεγαλώσουν!

Προς το παρόν (γιατί δε θέλω και να είμαι απόλυτη) δεν θέλω να κάνω παιδί. Να πω επίσης ότι έχω κάνει μια έκτρωση (με τον πρώην σύντροφό μου με τον οποίο χωρίσαμε πριν πέντε μήνες μετά από 7 χρόνια σχέσης) γιατί δεν ένιωθα πως ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Σοκαρίστηκα με την αντιμετώπιση των γυναικολόγων (η πλειοψηφία των οποίων είναι άντρες, πόση εντύπωση μου κάνει αυτό!) και την έλλειψη υποστήριξης στο θέμα. Η επέμβαση ήταν δύσκολη (πόνος 10/10) αλλά η κοινωνική αποδοχή ήταν δυσκολότερη.

Η μητρότητα δεν είναι καθόλου εύκολη απόφαση. Και κυρίως ευθύνεται ο περίγυρος γι’αυτό! Ειδικά σε μια μακροχρόνια σχέση, όλοι ρωτάνε πότε θα βάλετε μπρος για ένα παιδάκι, καλά μωρέ μικρή είσαι ακόμα, προλαβαίνεις, ποιος θα σε προσέχει όταν γεράσεις, και άλλα τέτοια ωραία. Ευτυχώς η οικογένεια μου δε με πίεσε ποτέ να κάνω παιδί, αλλά κοινωνικά έχουμε πολλά θέματα να λύσουμε ακόμα μέχρι να αποδεχθούμε ότι ο διπλανός μας μπορεί να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει.”

“Βλέπω ανθρώπους να κάνουν παιδιά και αναρωτιέμαι, δεν βλέπουν τι γίνεται στον κόσμο;” | Ευγενία, εκπαιδευτικός, 34 ετών, έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης 

“Μου προκαλεί  άγχος το concept ‘μητρότητα’.  Αισθάνομαι ότι οριακά μπορώ να υποστηρίξω τον εαυτό μου και οικονομικά αλλά και συναισθηματικά, πόσο μάλλον ένα παιδί, με τα δεδομένα που αντιμετωπίζουμε. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να κάνουν παιδιά και αναρωτιέμαι “καλά δεν βλέπουν τι γίνεται στον κόσμο;”

Από την άλλη αγαπώ τα παιδιά, ο σύντροφός μου είναι κατάλληλος και υποστηρικτικός σε οτιδήποτε και  κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω δικό μου παιδί, ακόμη κι αν ξέρω ότι θα αντιμετωπίσει ακραίες δυσκολίες στο μέλλον.

Ενώ θα ήθελα να κάνω παιδιά, δεν το έχω επιδιώξει προς το παρόν. Δεν έχω μπει σε καμία διαδικασία. Κυρίως επειδή μου φαίνεται βουνό. Μου φαίνεται στρεσογόνα η διαδικασία και είμαι σίγουρη ότι θα με δυσκολέψει  οικονομικά. Ο οικονομικός παράγοντας είναι ο πρώτος που με καθυστερεί. Αν ήμουν πιο άνετα θα έπαιρνα ευκολότερα την απόφαση.

Έχω αρχίσει να αισθάνομαι την πίεση της ηλικίας μου. Σκέφτομαι δηλαδή, αν δεν κάνω τώρα παιδί, πότε περιμένω να το κάνω; Όσο μεγαλώνω όσο πιο δύσκολο θα είναι για το σώμα μου, θα έχω λιγότερες αντοχές κλπ. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η άποψη της κοινωνίας, δεν αισθάνομαι πίεση από εκεί. Ούτε από την οικογένειά μου αισθάνομαι πίεση, δεν έχει προβάλει ποτέ κανείς τις δικές του προσδοκίες πάνω μου – είμαι από τις τυχερές!”

“Η μητρότητα είναι ένα σενάριο που αναγκάζομαι να εξετάσω λόγω έλλειψης βιολογικού χρόνου” | Βάσια, 29, Ελεύθερη Επαγγελματίας και Σύμβουλος Ερευνητικών Προγραμμάτων, μπλεγμένη σε situationships

“Η μητρότητα μου φαίνεται σαν ένα μακρινό σενάριο που τρόπον τινά «οφείλω» να εξετάσω στην παρούσα φάση λόγω έλλειψης βιολογικού χρόνου. Η μητρότητα άλλοτε μου μοιάζει σαν μια τρομακτική ευθύνη να μεγαλώσεις ένα μικρό πλασματάκι και να του μάθεις με αγάπη και σεβασμό τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω του, όταν κι εσύ καλά καλά δεν έχεις καταλάβει και ταυτόχρονα μια διαδικασία γεμάτη χαρά από την φροντίδα ενός σημαντικού άλλου. Οι ευθύνες, η οικονομική κατάσταση, η εργασία που αγαπώ και δεν θέλω να αφήσω στην άκρη δεν με κάνουν να το σκέφτομαι για την ώρα. Ένας υποστηρικτικός, κυρίως συναισθηματικά, σύντροφος θα ήταν σίγουρα στοιχείο για να σκεφτώ σοβαρά το concept.

Δεν είμαι αρνητική στο σενάριο να μην κάνω παιδιά, ωστόσο βλέποντας το πόσο πολύ κρίνονται οι γυναίκες για αυτή την απόφαση, επιλογή ή συγκυρία στη ζωή τους, δεν το βρίσκω ένα απόλυτα ευχάριστο σενάριο στο διηνεκές. Το να μην ακολουθήσεις το ρεύμα και τη νόρμα δεν είναι εύκολο, χωρίς να σημαίνει πως το να μην κάνεις παιδιά αποτελεί κάποιου είδους επαναστατική πράξη. Θα ήθελα να είναι κανονικότητα να μην θεωρείται μέρος του “βιογραφικού” μιας γυναίκας με την έννοια πως η κοινωνία το ιεραρχεί ως μέσο για την «πλήρωση» και ολοκλήρωση. Και ίσως μου λείπουν και τα πρότυπα γυναικών που τελικά αποφάσισαν να μην κάνουν παιδιά και δεν τις ρωτούσαν κάθε τρεις και λίγο αν το μετάνιωσαν.

Το ζήτημα της κρυοσυντήρησης το συζητάω συχνά με φίλες και με προβληματίζει πως δεν έχουμε την ενημέρωση και περιμένουμε να έρθει η στιγμή να το θέσουμε σε γιατρό ή να μας το θέσει για να ανοίξει η συζήτηση. Θα ήθελα να έχουμε πρόσβαση στην ενημέρωση για τις επιλογές που έχουμε, να αξιολογήσουμε τα υπέρ και τα κατά και ιδανικά όπως και στην Κύπρο να επιχορηγείται κρατικά αυτή η επιλογή. Όπως ακούω είναι μια τρομερά κοστοβόρα απόφαση και διαδικασία.”

Διαβάστε τη συνέχεια στο Provocateur