Τα παιδιά των Ειδικών Συναισθημάτων, τιμούν την Πατρίδα!

*Γράφει ο Χάρης Καφετζόπουλος

Οκτώβριος κάποιου πολύ κοντινού χρόνου…
Το σπίτι μου σε ένα προάστιο που ερωτεύτηκα μια για πάντα… Παλαιό Φάληρο…
Ώρα κάποιου δροσερού φθινοπωρινού πρωινού και ‘γω ετοιμάζω τη μηχανή μου να βγω στη καθημερινότητά μου, ωραίος και ρέμπελος…
Γκάζια… Σκάω μύτη από την πυλωτή και βλέπω μπροστά μου ένα παιδί – όχι πάνω από 15-16 – πεσμένο στο πεζοδρόμιο να κλαίει με λυγμούς…
Δίπλα του γονατισμένη μια γιαγιούλα να προσπαθεί να το ηρεμήσει… να το σηκώσει… να το αγκαλιάσει… αλλά….Το παιδί σπάραζε στο κλάμα κοιτάζοντας με φόβο μια πληγή στο γόνατο που έτρεχε….
Κατέβηκα… πλησίασα… με σφιγμένο το στομάχι…
Όχι τόσο από το θέαμα τραυματισμού όσο από το κλάμα…
Ήταν το ίδιο κλάμα που άκουγα από την κατάκοιτη Μάνα μου μετά το τρίτο βαρύ εγκεφαλικό της…
Αυτό το κλάμα του ανθρώπου που νιώθει, θέλει, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει και ψάχνει βοήθεια…
Άπλωσα τα χέρια μου…
Το αγκάλιασα, το σήκωσα, ψιθυρίζοντας του “σώπα καλέ μου… δεν είναι τίποτα… ” Κι αυτό απλά με αγκάλιασε κι έμεινε εκεί…
Δε ξέρω ρε μάγκες γιατί δάκρυζα…
Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε με σημάδεψε βαθιά…
Και το κουβαλάω μάλλον για πάντα…
Αυτά τα παιδιά… των ειδικών αναγκών…(;) των ειδικών δεξιοτήτων…(;) των ειδικών συναισθημάτων για μένα, έπρεπε να βρεθεί στο δρόμο μου για να ξυπνήσει τα υγιή συναισθήματά μου και να μου θυμίσει πόσο χρειάζομαι τη βοήθεια τους για να το κάνω…
Κάτι τέτοια παιδιά που με κάνουνε περήφανο ενίοτε όταν συμμετέχουν και σε ολυμπιακούς αγώνες…(παραολυμπιακούς…κατά κόσμον…)
Σας ευχαριστούμε πολύ! Τιμάτε την Πατρίδα…