Λένε πως στο Αγιοφάραγγο υπάρχουν ακόμα αόρατοι ερημίτες…

Το Αγιοφάραγγο πήρε το όνομά του από τους ερημίτες που ασκήτευσαν στον απόμερο αυτόν τόπο. Αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο κέντρο ασκητικού βίου, όχι μόνο της περιοχής, αλλά ολόκληρης της Κρήτης από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια.

Σύμφωνα με την παράδοση, τριακόσιοι ερημίτες ζούσαν εδώ σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης ο ένας από τον άλλο.

Συναντιόντουσαν μόνο μια φορά το χρόνο, την ημέρα της Αναστάσεως, στο Γουμενόσπηλιο.

Στην Ανάσταση, λοιπόν, μαζεύονταν όλοι οι ερημίτες του φαραγγιού στο σπήλαιο και κάθονταν στις 300 πέτρες που υπήρχαν τριγύρω. Αφού μετρούσαν πόσες πέτρες έλειπαν, καταλάβαιναν πόσοι είχαν πεθάνει στη διάρκεια της χρονιάς.

Οι ασκητές, υπήρχαν επίσημα μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, όμως ακόμα και σήμερα πιστεύεται πως υπάρχουν αρκετοί ασκητές, που ζουν ανάμεσά μας.

Λένε πως κάποιοι ασκητές έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αγιότητας που πλέον έχουν γίνει αόρατοι στον κόσμο και εμφανίζονται μόνο όταν εκείνοι επιθυμούν.

Κατά καιρούς έχουν καταγραφεί μαρτυρίες από άτομα που έχουν δει ή και μιλήσει σε τέτοιους ερημίτες, υποστηρίζοντας πως υπάρχουν ακόμα και σήμερα, καλά κρυμμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Σύμφωνα με παράδοση, που είχε αφηγηθεί η μακαριστή και αγιασμένη γερόντισσα Συγκλητική, μεγαλόσχημη μοναχή στο Ρέθυμνο, οι ασκητές αυτοί είναι υπεραιωνόβιοι, αφού παίρνουν παράταση από το Θεό να ζήσουν όσα χρόνια θέλουν. Η ίδια γερόντισσα είπε ότι με μια αόρατη ασκήτρια από το Αγιοφάραγγο είχε επικοινωνία ο άγιος γέροντας Κύριλλος Παναγιωτάκης από τα Ακούμια Ρεθύμνης (κοιμήθηκε 1986), εφημέριος της ίδιας μονής.

Από το βιβλίο του Νίκου Ψιλάκη, αναφέρονται δύο ιστορίες που αφορούν τους ερημίτες του φαραγγιού:

“Σ’ ένα σπήλιο στο Μάρτσαλο εζούσε ένας ασκητής. Πηγαίνανε και του ζητούσαν ευλογία οι ανθρώποι, αλλά αυτός δεν εμφανιζότανε ποτέ. Έβγαζε μόνο το δαχτυλάκι του από μια τρύπα και σταύρωνε. Άνθρωπος δεν είδε ποτέ το πρόσωπό του.”

“Στον Άγιο Αντώνιο στο Αγιοφάραγγο μαζώνονται κάθε νύχτα οι ασκητές και λειτουργούνε. Τυχερός όποιος τους δει. Ένας παλιός ηγούμενος της Οδηγήτριας, σηκωνότανε τα μεσάνυχτα, πήγαινε και λέγανε πως πολλές φορές έπαιρνε κι αντίδωρο.”

Θαυμαστό είναι και το ακόλουθο γεγονός: Ένας περιηγητής τραβούσε με την βιντεοκάμερά του το καταπληκτικό τοπίο στο Αγιοφάραγγο, όταν η κάμερά του συνέλαβε έναν καλόγερο. Με την περιέργεια που διακρίνει την ανθρώπινη φύση, πήγαινε από πίσω του και τον βιντεοσκοπούσε. Όταν όμως έβαλε την κάμερα να παίξει αυτά που έγραψε, είδε ότι τράβηξε, όλα τα τοπία, τα βουνά, τα νερά, αλλά ο μοναχός έλειπε. Εξαφανίστηκε δια θαύματος από την λήψη της βιντεοκάμερας! Ο περιηγητής ξαφνιάστηκε αλλά συνειδητοποίησε ότι επιτελούνται θαυμαστά έργα στο συγκεκριμένο τόπο και οι μοναχοί θέλουν την απόλυτη ησυχία και γαλήνη τους.

Η περιοχή του Αγιοφάραγγου έχει μια αύρα διαφορετική. Λέγεται πως τη νύχτα, που οι άνεμοι περνάνε το φαράγγι, μπορεί κανείς να ακούσει θορύβους σχεδόν απόκοσμους και πως καμιά φορά, μπορείς να ακούσεις τους αόρατους ασκητές να μιλάνε. Ναυτικοί που περνάνε με τα πλοία τους ανοικτά της παραλίας του φαραγγιού, λένε πως τα νερά του Αγιοφάραγγου λάμπουν από την αγιότητα των ασκητών.

Δείτε βίντεο από το Αγιοφάραγγο:

Πληροφορίες: Παπαγιαννάκης Δημήτρης – blogreco & “Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης” – Νίκος Ψιλάκης