Όταν ο χρόνος έκανε στην άκρη για να περάσει ο Παύλος Γιαννακόπουλος το κατώφλι της αθανασίας

Η ημέρα αυτή έγινε αιτία κι αφορμή ώστε το παρόν να τρέφεται από τη μνήμη. Για να αποδεικνύεται το ρητό «οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάς».

Και ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ξεχνιέται. Άρα ζει.

Ζει μέσα από τις αναμνήσεις των δικών του ανθρώπων, για τους οποίους η 10η Ιουνίου θα αποτελεί διά παντός πληγή ανοικτή. Της συζύγου του, Δέσποινας. Του γιου του, Δημήτρη.

Ζει μέσα από τα εγγόνια του. Τη Δέσποινα και τον Παύλο.

Ζει μέσα από την οικογένειά του… Αυτή που δημιούργησε με ατόφια, άδολη και αστείρευτη αγάπη, μαζί με τη γυναίκα της ζωής του. Τη Δέσποινά του… Τη γυναίκα, τη σύντροφο, τη μάνα. Το στήριγμα. Τον θεμέλιο λίθο της οικογένειας του. Του σπουδαιότερου απ’ όσα πέτυχε.

Γιατί για τον Παύλο η οικογένεια ήταν το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Το παν. Κι όπως καμάρωνε για το δικό του σπιτικό, για τη δική του συνέχεια, για τον μονάκριβο γιο του, έτσι καμάρωσε κι ακόμη καμαρώνει απο εκεί πάνω για την οικογένεια που δημιούργησε ο Δημήτρης. Για τα παιδιά του παιδιού του… Για τη συνέχιση της οικογένειας. Για το παρόν και το μέλλον.

Ζει μέσα από τα επιτεύγματά του. Την Ιστορία που έγραψε. Με γράμματα ολόχρυσα.

Στη ΒΙΑΝΕΞ, στον Παναθηναϊκό, στο επιχειρείν, στον αθλητισμό…

Στη ζωή, στην καθημερινότητα.

Εκεί όπου αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο όλους. Εκεί όπου έδειχνε αμέριστο σεβασμό προς όλους. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον πιτσιρίκο που ήθελε ένα εισιτήριο για να δει τον Παναθηναϊκό του.

Διαβάστε τη συνέχεια στο newsbomb