Γιάννης Χαρούλης: Από βοσκαρουδάκι αμούστακο, ο μεγαλύτερος Κρητικός «Ροκ Σταρ»

Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό που «τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη Γη μέσα στο πιάτο».

Ήταν πριν από περίπου 10 χρόνια όταν ο Γιάννης Χαρούλης άλλαξε οριστικά πίστα. Χωρίς να είναι mainstream με τη στενή έννοια του όρου, απευθύνθηκε σ’ ένα κοινό που ήταν ταυτόχρονα πιστό μα και ετερόκλητο, κερδίζοντας τους πάντες με την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητά του. Αν θα έπρεπε να βρούμε το ορόσημο αυτής της μετάβασης, θα ήταν εκείνο το live στο Λυκαβηττό, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 ετών από τότε που ήρθε στην Αθήνα αφήνοντας την Κρήτη. Αυτό τις μέρες, 20 χρόνια πλέον από εκείνα τα πρώτα live στο Χαμάμ, εμφανίζεται στο VOX σε αλλεπάλληλα sold out.

Θα έλεγε κάποιος ότι αν κάτι εμπεδώθηκε στη διάρκεια αυτών των χρόνων που μεσολάβησαν από το 2013 είναι αυτό: Ο Χαρούλης είναι ο καλλιτέχνης των sold out. Ωστόσο, αν και είναι ακριβές, αποκαλύπτει τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή βρίσκεται στο χάρισμά του να δίνει στις μαζικές εμφανίσεις του ένα χαρακτήρα χειροποίητο.

Στα live του συνηθίζει να κάνει το λογοπαίγνιο «Χάρης Γιαννούλης στο λαούτο, Γιάννης Χαρούλης στη φωνή». Οι συστάσεις κρίνονται απαραίτητες όχι μόνο διότι κυλάει ρακή στις φλέβες σου και δεν είναι το φόρτε σου να συγκρατείς ονόματα, αλλά κυρίως επειδή ο ίδιος ο Χαρούλης σε πιάνει από το χεράκι και σε πηγαίνει στα βασικά της μουσικής. Εκεί όπου φασκιώθηκε, κάτω από σκιές θεόρατων βράχων και δίπλα σε ρυάκια. Και όλα αυτά, δίχως στάλα φολκλόρ (όσο και αν η προηγούμενη πρόταση έκανε ακριβώς αυτό), αλλά με μια ειλικρινή και άσβεστη περιέργεια που είναι ταυτόχρονα οικεία και αναπάντεχη.

Η καθημερινότητα μας εδώ και ένα 1,5 μηνα και σίγουρα για ένα μεγάλο ακόμα διάστημα θα χωρίζεται σε «πριν και μετά τα Τέμπη». Σε καθαρά προσωπικό επίπεδο τι έχει αφήσει σε σένα; Πώς το διαχειρίζεσαι;

Ο πόνος έχει και ένταση, έχει και βάθος. Δεν μπορώ να φανταστώ τους ανθρώπους που έμειναν πίσω, δεν μπορώ να συλλάβω πόσο πονούν οι συγγενείς, οι φίλοι, οι σύντροφοι. Από τη μία αυτή η τραγωδία και από την άλλη η σκέψη ότι στην ενήλικη ζωή μας οι επιλογές έχουν κόστος. Όταν βλέπεις ότι για ένα τέτοιο βαρύ γεγονός οι υπεύθυνοι δεν αναλαμβάνουν ευθύνες, όχι απλώς δεν κλείνει η πληγή, αλλά νιώθεις βαθιά απογοήτευση. Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορεί να δοθεί σε κάποιους η ευθύνη; Το ρήμα «αναλαμβάνω» δεν υπάρχει πια.

Η ίδια αυτή περίοδος έχει συμπέσει με τις εμφανίσεις στο VOX. Από τη μία ο εγκλεισμοί, από την άλλη γεγονότα όπως αυτά, πλέον στα live αναζητούμε το κοινό βίωμα, την κοινή εμπειρία. Αυτό ίσχυε διαχρονικά για τις δικές σου εμφανίσεις, όμως έχεις παρατηρήσει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ιδιαίτερο στη σύνδεση με το κοινό είτε τώρα είτε στα live του καλοκαιριου;

Υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα και μοιράστηκα πηγαία συναισθήματα, αυθεντικά. Στιγμές που ήταν ξεκάθαρη η σύνδεση και ο συντονισμός. Όλα αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με όσα ζήσαμε και ζούμε. Σαν να θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα παράλληλο σύμπαν που θα μας πάει παρακάτω. Βίωσα όμως και καταστάσεις που ήταν ευδιάκριτο ότι  προσπαθούσαμε να θυμηθούμε πώς είναι να περνάμε καλά. Ειδικά στην αρχή, ήταν ξεκάθαρη η ανάγκη να αποσυμπιεστούμε, να θυμηθούμε πώς ήταν όταν ήμασταν πιο ανέμελοι. Σαν άνθρωπος είμαι επιρρεπής στο να νιώθω τη στενοχώρια των ανθρώπων. Η μουσική βοηθά σε όλο αυτό, ακόμη και ένα μελαγχολικό τραγούδι μπορεί να προκαλέσει μία χειμαρρώδη χαρά, σαν λύτρωση.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ένα από τα πιο γνωστά συναυλιακά κλισέ είναι η φράση «προστέθηκε νέα ημερομηνία στις εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη». Πέρα από την προφανή συγκίνηση, τι άλλο σημαίνει για εσένα αυτή η πλατιά και μαζική αποδοχή.

Ισχύει η συγκίνηση. Παράλληλα όμως δημιουργείται και μια ευθύνη, η οποία κατά καιρούς με κάνει να ανασηκώνομαι και να ετοιμάζω πράγματα και άλλοτε μου δημιουργεί ένα βάρος. Δε νομίζω ότι είναι κάτι που συνηθίζεται και ίσως δεν πρέπει να συμβεί αυτό. Δεν πιστεύω ότι ποτέ θα το δω σαν δεδομένο και ούτε θα μου άρεσε. Κάθε βραδιά είναι ζωντανή, δυναμική και δεν μοιάζει με την προηγουμένη ή την επόμενη, είτε έχει πολύ κόσμο είτε λίγο.

Διαβάστε περισσότερα στο Provocateur