Το Ρέθυμνο στη σκηνή: Η παράσταση που ταράζει τα νερά της… πισίνας

Η πρώτη θεατρική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕΚ για το 2025 έρχεται στο Ρέθυμνο και ξαφνιάζει

Η πρώτη θεατρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης για το 2025 κάνει πρεμιέρα στο Ρέθυμνο, επιφυλάσσοντας μια έκπληξη. Πρόκειται για ένα έργο βαθιά σύγχρονο, άμεσο και επίκαιρο, που φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα αυθαίρετης δόμησης, καταπατήσεων και τουριστικής εκμετάλλευσης—καταστάσεις που θυμίζουν αληθινά γεγονότα.

Το έργο «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας» της Αλεξάνδρας Κ. γράφτηκε το 2018, παρουσιάστηκε αρχικά από το Εθνικό Θέατρο σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία και τώρα ανεβαίνει για δεύτερη φορά.

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 23 Μαρτίου στο Σπίτι του Πολιτισμού στο Ρέθυμνο.

Συντελεστές:

• Σκηνοθεσία: Σοφία Δερμιτζάκη
• Παίζουν: Κατερίνα Λασηθιωτάκη, Κώστας Μεταξάκης, Ιωάννα Σταμούλη, Στέφανος Τσιφάς
• Δραματουργική επιμέλεια: Παντελής Σπυριδάκης

«Το έργο πιάνει τον παλμό του σήμερα»

Η σκηνοθέτιδα της παράστασης, Σοφία Δερμιτζάκη, μιλά για τη σημασία ενός έργου που λέει τα πράγματα με το όνομά τους:

«Είναι ένα πολύ σύγχρονο κι εύστοχο κείμενο της Αλεξάνδρας Κ., ιδιαίτερα επίκαιρο. Μιλάει για τη σημερινή πραγματικότητα, που αφορά κάθε πόλη, αλλά κυρίως τις τουριστικές περιοχές. Επιλέχθηκε γιατί, παρότι περιγράφει μια τραγική κατάσταση, διατηρεί έντονα κωμικά στοιχεία.»

Η υπόθεση αφορά έναν πατέρα με δύο παιδιά, ο οποίος έχει χτίσει ένα αυθαίρετο σε μια περιοχή μεγάλης περιβαλλοντικής αξίας. Σύντομα, το σημείο αυτό γίνεται στόχος καταπατητών που σχεδιάζουν να δημιουργήσουν μια τεράστια ξενοδοχειακή μονάδα, απαλλοτριώνοντας το σπίτι του.

«Στην Κρήτη έχουμε δει τέτοιες περιπτώσεις, όπως και στην Κέρκυρα, στον Ερημίτη, από όπου προήλθε και η έμπνευση για το έργο.»

Παλιές και νέες γενιές σε σύγκρουση

Η Σοφία Δερμιτζάκη αναφέρεται και στη δυναμική της οικογένειας μέσα στο έργο, υπογραμμίζοντας το χάσμα γενεών:

«Το έργο βασίζεται σε δύο άξονες. Από τη μία, η παλιά γενιά, προσκολλημένη σε πατρογονικές αξίες, προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι για να αφήσει στα παιδιά της. Από την άλλη, η νέα γενιά αμφισβητεί και απαξιώνει αυτές τις αξίες. Και ενώ αρνείται την κληρονομιά, την ίδια στιγμή πάντα ζητά.»

Η ίδια θεωρεί πως τα λάθη που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά πρέπει να διορθώνονται, ώστε να μπαίνουν πιο γερά θεμέλια για το μέλλον.

«Το έργο περιέχει ακατάλληλη φρασεολογία, αλλά αυτό δεν είναι αυτοσκοπός. Θέλουμε το κοινό να προβληματιστεί, να νιώσει άβολα, να μετακινηθεί λίγο από την καρέκλα του. Σκοπός μας είναι να ανοίξουμε μια συζήτηση για όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και την οικογένεια. Και, τελικά, να αναρωτηθούμε: μπορεί κάτι να αλλάξει;»