Στο καλύτερο κομπολογάδικο του Ρεθύμνου μάθαμε ποιες χάντρες προτιμούν οι νέοι!

Στο Ρέθυμνο, ένας άνθρωπος στέκει στον πάγκο του και αφηγείται στο Daynight.gr ιστορίες που ξεκινούν από το χθες και φτάνουν μέχρι το σήμερα

Το κομπολόι αποτελεί για πολλούς την πιο χαρακτηριστική εικόνα μιας κρητικής φιγούρας. Μέσα από τα χρόνια, έχει συνδεθεί με πολλά και διαφορετικά στοιχεία: την προσευχή, την υπομονή και την καρτερικότητα, τη «μαγκιά» ή ακόμα και την απλή συντροφιά.

Ο Βαγγέλης Τσουπάκης διατηρεί το δικό του εργαστήρι κομπολογιού στην καρδιά του Ρεθύμνου. Εκεί συγκεντρώνει όλα τα υλικά του και δημιουργεί χειροποίητα κομπολόγια, συνεχίζοντας μια παράδοση που, όπως λέει, δεν είναι απλή υπόθεση:

“Τα είδη των κομπολογιών ποικίλλουν βάσει των υλικών τους. Κύρια υλικά είναι το κεχριμπάρι, το οποίο έχει και την αξία της παλαιότητας, εφόσον μιλάμε για ρετσίνι κωνοφόρων δέντρων πάνω από 35 εκατομμυρίων ετών. Ακολουθεί το κόκκαλο καμήλας, κέρατα ζώων, διάφορα είδη ξύλων όπως έβενος, ξύλο κουκ ή ελιάς. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία από ημιπολύτιμους λίθους, όπως μάτι τίγρης, αμέθυστος, αχάτης και πολλά άλλα. Και φυσικά τα οικονομικά κομπολόγια από τεχνητή ρητίνη. Σε όλα τα παραπάνω υλικά παίζει σημαντικό ρόλο το πλήθος των χαντρών, το οποίο είναι πάντα μονός αριθμός, από 19 μέχρι 33. Τα δεσίματα και τα τελειώματα είναι αυτά που του δίνουν το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα.”

Το μεράκι του Βαγγέλη Τσουπάκη για το κομπολόι ξεκίνησε από τον παππού του, όπως παραδέχεται ο ίδιος:

“Εγώ προσωπικά θυμάμαι πάντα τον παππού μου να κρατάει ένα κομπολόι, κι αυτή η ανάμνηση είχε σαν αποτέλεσμα να αγαπήσω το κομπολόι και να ασχοληθώ με αυτό. Μάλιστα, στο εργαστήρι μου… το λογότυπο είναι ο ίδιος ο παππούς μου. Σίγουρα όλοι οι παππούδες του Ρεθύμνου είχαν από ένα κομπολόι.

Με χαροποιεί ιδιαίτερα που η νεολαία συνεχίζει να χρησιμοποιεί το κομπολόι, κι έτσι κι εμείς βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι στη συνέχιση αυτής της παράδοσης.”

Όταν τον ρωτάμε για τη διαφορά ανάμεσα στα παλιά παραδοσιακά κομπολόγια των παππούδων μας και στα σύγχρονα, μας εξηγεί:

“Οι παππούδες μας δεν είχαν την επιλογή των υλικών που έχουμε σήμερα. Άρα κρατούσαν κομπολόγια από απλά υλικά, δηλαδή ρητίνες. Κι εφόσον μιλάμε για τον τόπο μας, την Κρήτη, κυρίως μαύρα. Βέβαια, υπήρχαν και εξαιρέσεις πιο ευκατάστατων οικογενειών, οι οποίες είχαν στην κατοχή τους κομπολόγια από κεχριμπάρι, φατουράν και μαστίχα.

Η νεολαία σήμερα κρατά λευκά κομπολόγια από κόκκαλο καμήλας με 33 χάντρες. Το πρώτο σε προτίμηση υλικό που επιλέγουν οι περισσότεροι είναι το κόκκαλο καμήλας σε λευκό χρώμα. Οι λόγοι που το επιλέγουν είναι η αντοχή στην καθημερινή χρήση, το ιδανικό βάρος και η ωραία αίσθηση στο χέρι.”

Όταν η συζήτηση φτάνει στα συλλεκτικά κομπολόγια, που έχουν πιο υψηλή τιμή αλλά και ιδιαίτερη ιστορία, ο Βαγγέλης Τσουπάκης μάς αιφνιδιάζει με το κόστος που μπορεί να φτάσουν:

“Κομπολόγια που έχουν συλλεκτική αξία είναι αυτά που είναι φτιαγμένα από υλικά με μεγαλύτερη αξία, λόγω παλαιότητας ή και σπανιότητας. Τέτοια υλικά είναι κάχραμαν, σούντουρους, φατουράν, αιγυπτιακές μαστίχες, κεχριμπάρι, ελεφαντόδοντο και ταρταρούγα. Έχουν τιμές ανά γραμμάριο και σίγουρα μιλάμε από 150 ευρώ και μπορεί να φτάσουν και σε πενταψήφιο νούμερο.”