Ρέθυμνο: Τι πρέπει να κάνουμε αν υποψιαστούμε κακοποίηση ανηλίκου;

Πότε πρέπει να ανοίγουν τα στόματα για να προλάβουμε και να προστατεύσουμε ένα παιδί

Κάποτε κυριαρχούσε η φράση «τα εν οίκω μη εν δήμω». Σήμερα όμως φαίνεται πως η κοινωνία έχει αρχίσει να αφυπνίζεται. Παρ’ όλα αυτά η σιωπή εξακολουθεί να γίνεται συνένοχος και όταν οι φωνές των παιδιών δεν ακούγονται πίσω από κλειστές πόρτες το κακό προχωρά αθόρυβα.

Η συγκλονιστική υπόθεση του τρίχρονου Άγγελου έφερε ξανά στο προσκήνιο ένα ερώτημα που δυστυχώς παραμένει αναπάντητο. Μήπως πρέπει η κοινωνία και ο διπλανός να μιλούν πριν συμβεί το κακό. Πότε πρέπει να ανοίγουν τα στόματα για να προλάβουμε τη βία πριν γίνει τραγωδία.

Πότε είναι η ώρα, η στιγμή, η ευκαιρία να μιλήσει κάποιος ώστε να προστατεύσει ένα παιδί από αυτό που συμβαίνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Η Έλενα Μαζαράκη κοινωνιολόγος σε γνωστό Κέντρο Ειδικής Αγωγής του Ρεθύμνου, επισημαίνει στο Daynight.gr ποια είναι τα κοινωνικά όρια που θα πρέπει να ενεργοποιούν κάθε πολίτη ώστε να μιλά και να προλαβαίνει.

«Η υπόθεση του μικρού Άγγελου έχει προκαλέσει ανείπωτη θλίψη και οδύνη. Πολλοί απορούν πώς βίωνε το παιδάκι όλη αυτή την αποτρόπαια κατάσταση και γιατί δεν ήταν ενημερωμένες οι αρχές. Η κοινωνία και οι άνθρωποι πρέπει να αναλαμβάνουν δράση άμεσα είτε όταν υπάρχει υπόνοια κακοποίησης είτε όταν γίνονται μάρτυρες καθώς η προστασία του παιδιού είναι υψίστης σημασίας.

Όταν η ενημέρωση στις αρμόδιες αρχές είναι άμεση τότε τα μέτρα αντιμετώπισης θα είναι περισσότερα και αποτελεσματικότερα ώστε κανένα παιδί να μην υποφέρει ξανά»

Η Έλενα Μαζαράκη υπογραμμίζει το αδυσώπητο κόστος που έχει για το παιδί η κοινωνική σιωπή η ανοχή η γνώριμη σκέψη που κάνουν όλοι «γύρευε τη δουλειά σου για να μη βρεις κανένα μπελά»

«Η εκτίμηση για το πότε θα πρέπει να ανοίξουν τα στόματα και να αναφερθούν τα περιστατικά βίας κατά των ανηλίκων σχετίζεται με την ανάγκη άμεσης αντίδρασης και πρόληψης όταν παρατηρείται ή υπάρχει η υποψία ότι ένα παιδί υφίσταται κάποια μορφή βίας.

Με το να παραμείνει κάποιος σιωπηλός το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι σοβαρές μακροπρόθεσμες σωματικές και ψυχολογικές βλάβες για το παιδί»

Ταυτόχρονα εξηγεί από κοινωνιολογικής πλευράς τι προϋποθέτει για κάποιον πολίτη το να αντιδράσει αν για παράδειγμα από το διπλανό διαμέρισμα ακούσει φωνές και ήχους βίας που συνοδεύονται από κλάματα.

«Αρχικά σαν ενεργός πολίτης δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι για κάποιον εν έτει 2025 να έχει αμφιβολίες για το αν πρέπει να σηκώσει το τηλέφωνο ώστε να ενημερώσει τις αρχές. Ωστόσο από κοινωνιολογικής πλευράς το ζήτημα της αδιαφορίας και της ανοχής απέναντι στη βία κατά των ανηλίκων είναι βαθιά συνδεδεμένο με την παιδεία αλλά όχι μόνο με την τυπική εκπαίδευση.

Στις μικρές κοινωνίες δυστυχώς κυριαρχεί η λογική της κάλυψης σύμφωνα με την οποία τα προβλήματα της κάθε οικογένειας δεν βγαίνουν προς τα έξω για να μην υπάρξει στιγματισμός.

Παλαιότερα επικρατούσε η άποψη «τα εν οίκω μη εν δήμω». Θεωρώ όμως ότι σε σχέση με το παρελθόν ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί»