Ρεθυμνιώτικο Καρναβάλι: Σκέψεις της επόμενης μέρας

Το Καρναβάλι στην πόλη μας παραδοσιακά αποτελεί το γεγονός της χρονιάς. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι θεσμός και τελετουργικό που με ευλάβεια χιλιάδες Ρεθυμνιώτες τηρούν, σέβονται και απολαμβάνουν. Άλλοτε πιο μαζικά, άλλοτε πιο υποτονικά, αλλά πάντα πιστοί στη γιορτή αυτή, οι Ρεθυμνιώτες την αγκαλιάζουν , της δίνουν πνοή και σφρίγος. Μοιάζει υπερβολικό, αλλά κρατάει χρόνια. Παρέες που δημιουργούνται και άνθρωποι που δένονται με αφορμή τις ομάδες, δημιουργικές ιδέες για να στηθούν τα άρματα, φαντασία που επιστρατεύεται για τα κοστούμια, χιούμορ στα σκετς, πάρτι των ομάδων την εβδομάδα πριν την παρέλαση, μαζώξεις ξανά και ξανά στην προετοιμασία. Αλλά και στη διάρκεια της υπόλοιπης χρονιάς, γλέντια και φαγοπότια, φιλανθρωπικά δρόμενα, εθελοντισμός, βραδιές κινηματογράφου.

Ποτέ δεν πίστευα ερχόμενη πριν από πολλά χρόνια στο Ρέθυμνο ότι θα με κέρδιζε και θα με έκανε ακόλουθη του το Καρναβάλι. Λίγο  η σοβαροφάνεια που δεσπόζει στον Ιατρικό κόσμο,  λίγο  η συντηρητική μου αισθητική, θεωρούσα ότι «αυτά δεν είναι για μένα». Κι όμως, και για μένα ήταν τελικά και για όλους ήταν. Με τις σάμπες να ηχούν ακόμα στα αυτιά μου από χθες, με ένα γλυκό πόνο στα πόδια από τον πολύωρο χορό, με το γκλίτερ να μην μπορεί να καθαριστεί εντελώς από μαλλιά και βλεφαρίδες, λέω, τι καλά να κρατούσε κι άλλο. Όλη η πόλη μια παρέα, μικροί μεγάλοι, ακόμα πιο μεγάλοι, κι ακόμα πιο μικροί. Χρώματα, ρυθμός, γέλιο και αυθορμητισμός. Κυρίως αυτό. Ένας αυθορμητισμός κι ένας ενθουσιασμός, χωρίς βάθος, με μια ελαφράδα που σε κάνει παιδί. Αφού το χαιρόμαστε τόσο, αφού το απολαμβάνουμε τόσο, γιατί να μην το δούμε σαν ένα διάλειμμα στην δύσκολη ρουτίνα μας, ένα δώρο στον εαυτό μας. Από χαρά άλλωστε κανείς δεν έπαθε κακό…

Γράφει η Άννα Ελευθεριάδου-Γκίκα

Πηγή: rethemnosnews.gr