Κάποιοι στο Ρέθυμνο ξυπνούν τα χαράματα για να πάνε στη δουλειά και στο… καπάκι πηγαίνουν Σχολείο!

«Ποτέ δεν είναι αργά!» γιατί πάντα η ζωή έχει ευκαιρίες! Στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας θα βρεις καθημερινούς ήρωες της διπλανής πόρτας που τις… αρπάζουν από τα μαλλιά!

Την ίδια στιγμή που κάποιοι ενήλικες σχολάνε και ετοιμάζονται να ξεκουραστούν σπίτι τους ή να πάνε μια βόλτα έξω, κάποιοι άλλοι ετοιμάζονται για το… σχολείο. Κι ας έχουν ξυπνήσει από τις 5 μιση το πρωί για την δουλειά! Κι ας έχουν τρέξει για να προλάβουν να μαγειρέψουν για την οικογένεια! Κι ας τους φαίνονται όλα βουνό, στην αρχή!

Αυτοί οι Ρεθυμνιώτες και αυτές οι Ρεθυμνιώτισσες από 18 έως και 70 ετών που μπαίνουν για μάθημα στις 17.30 απόγευμα και σχολάνε στις 21.00 το βράδυ, δεν κοιτούν πίσω, κοιτούν μόνο μπροστά!

Το Daynight.gr, μίλησε με την Μαρία Κουτεντάκη, Διευθύντρια του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας και ανακαλύψαμε συγκεκριμένα παραδείγματα γυναικών από το Ρέθυμνο και την Χώρα Σφακίων:

“Κυρίως έρχονται γιατί έχουν ανάγκη το Απολυτήριο Γυμνασίου, καθώς είναι αναγκαίο σε κάποιες επιχειρήσεις και σε ορισμένους τομείς εργασιακούς. Ιδιαίτερα συγκινητικές όμως είναι οι ιστορίες των μεγαλύτερων σε ηλικία. Έχω μάλιστα στο μυαλό μου μια κυρία 70 ετών, η οποία παρακολουθεί ανελλιπώς και δεν έχει χάσει ούτε μία ώρα. Είναι και άριστη ομιλήτρια στην ελληνική γλώσσα. Αυτή η κυρία είχε πάντα το απωθημένο να μην πεθάνει χωρίς να τελειώσει το Γυμνάσιο. Επίσης συγκινητικό είναι το ενδιαφέρον μιας ακόμα κυρίας, η οποία έρχεται από την Χώρα Σφακίων. Καθημερινά κάνει αυτή την διαδρομή μέσα στην νύχτα όλο το χειμώνα.”

Η κα. Κουτεντάκη μάς εξηγεί ποιο είναι το διαφορετικό στοιχείο που υπάρχει εδώ, ποια είναι η ομορφιά που υπάρχει μέσα σε αυτό το σχολείο:

 “Όταν έρχονται στο Σχολείο τα άτομα αυτά, νιώθουν περιθωριοποιημένα. Και πολλές φορές λένε ότι ένιωθαν σαν… ρετσινιά πάνω τους  τον τίτλο του αγράμματου. Φεύγοντας όμως, τους βλέπω να φεύγουν με το κεφάλι ψηλά, να έχουν αυτοπεποίθηση και να αποκτούν δεξιότητες που τους κάνουν να αισιοδοξούν. Και βεβαίως, αναπτύσσουν σχέσεις ζωής: φιλίες, κουμπαριές καθώς συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν κι άλλα άτομα σαν και αυτούς.”

Η Μαρία Κουτεντάκη μας μίλησε και για το εύρος των ανθρώπων που πάνε στο σχολείο για δεύτερη φορά:

“Το βασικό γνώρισμα των εκπαιδευομένων μας είναι ότι έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας τους και μπορεί να είναι μέχρι και 70 χρονών ή και παραπάνω. Οι περισσσότεροι είναι εργαζόμενοι αλλά υπάρχουν και λίγοι συνταξιούχοι. Τα τμήματά μας διαθέτουν πολλούς αλλοδαπούς, σχεδόν 50%. Προέρχονται από Συρία, Ρουμανία, Αλβανία, Πακιστάν, Ινδία. Έχουμε συνολικά 8 εθνικότητες.

Συνήθως έχουν δυσκολία με την γλώσσα και για αυτό γίνεται ενισχυτική διδασκαλία. Δεν είναι μονο οι αλλοδαποί που δυσκολεύονται, αλλά και οι Έλληνες. Πιθανότατα άτομα που έχουν δυσλεξία ή άτομα που έχουνε δυσκολίες με την ανάγνωση.”

Κάθε άνθρωπος που το παίρνει απόφαση να ξανακάτσει στο θρανίο, κουβαλά μια ιστορία με δυσκολίες, με πείσμα και με μεγάλο κουράγιο!

“Συγκινητικές είναι οι ιστορίες των Ινδών, οι οποίοι είναι άνθρωποι πολύ ταπεινοί, και παρά ότι έχουν μεγάλες δυσκολίες με την γλώσσα είναι επίμονοι, υπομονετικοί και πρόσχαροι. Στο παρελθόν είχα συναντήσει και άτομο 42 ετών που ήταν αναλφάβητο, γιατί λόγω συνθηκών δεν μπόρεσε να τελειώσει ούτε το Δημοτικό.”

Όπως παραδέχεται η Μαρία Κουτεντάκη το μεγαλύτερο “παράσημό” της είναι το εξής:

“Οι μαθητές που έχω συναντήσει χρόνια μετά την αποφοίτησή τους έξω… Μόνο καλά λόγια έχουν να πουν. Πολλοί λένε ότι άλλαξε η ζωή τους επαγγελματικά, έχοντας το χαρτί στο χέρι. Διατηρούν σχέσεις φιλίας και πάντα περνούν από το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας την περίοδο των Χριστουγέννων για να μας χαιρετήσουν.”