Η κυρία Βαρβάρα είναι μια Ρεθυμνιώτισσα… παλιάς κοπής!

Αν περπατήσεις στο κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου, θα παρατηρήσεις πως οι άνθρωποι έχουν μια κοινή κοψιά, μια ομοιομορφία. Οι σύγχρονοι ρυθμοί έχουν φέρει αλλαγές, όμως ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζουν οι παλιοί Ρεθυμνιώτες και οι Ρεθυμνιώτισσες παλιάς κοπής.

Θα τους δεις να διατηρούν κάτι από το παλιό Ρέθυμνο, σαν να το κουβαλούν μέσα τους. Οι άντρες μπορεί να έχουν ένα κλωνάρι βασιλικό στο πέτο, ενώ οι γυναίκες περπατούν με αρχοντικό αέρα, περιποιημένες, ντυμένες με έναν τρόπο που τραβά το βλέμμα. Σταματάς ό,τι κάνεις και τις παρατηρείς – σε γυρίζουν πίσω στον χρόνο.

Η Βαρβάρα Σκαρβέλη είναι μια τέτοια γυναίκα. Προσεγμένη στην εμφάνιση, στη συμπεριφορά, στην επικοινωνία με τον κόσμο. Ξεκινώντας τη συζήτηση μαζί της, για λογαριασμό του Daynight.gr, η ίδια συνδέει τη σημερινή εποχή με το παρελθόν:

“Τώρα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και προσπαθούμε κι εμείς να προσαρμοστούμε ανάλογα με τα μηνύματα της εποχής. Από μικρή μου άρεσε να προσέχω και τα ρούχα και την εμφάνιση και τη συμπεριφορά μου. Και οι γονείς μας μάς είχαν πολύ περιποιημένους, μας άρεσε. Αλλά αλλιώς ήμουν πριν 50 χρόνια κι αλλιώς είμαι τώρα. Όμως λειτουργώ όπως λειτουργούσα όταν πάτησα το πόδι μου στην Τράπεζα. Δηλαδή να είμαι περιποιημένη, να χτενιστώ, να φτιαχτώ.”

 

Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών της, θυμάται τις πρόβες της ερασιτεχνικής σκηνής του Ωδείου Ρεθύμνου:

“Εκεί περνούσαμε όλοι οι ερασιτέχνες ώρες ολόκληρες. Έκανα υποβολείο για να βοηθήσω τους ηθοποιούς να μείνουν συγκεντρωμένοι στον ρόλο τους. Εγώ είχα γράψει όλους τους ρόλους στη γραφομηχανή και τους αντέγραφα με καρμπόν για να εξυπηρετήσω όλο τον θίασο.”

Η ενασχόλησή της με την κοινωνική δράση δεν σταμάτησε εκεί:

“Στο Σώμα Ελληνίδων Οδηγών ήμουν Τοπική Έφορος. Εν τω μεταξύ, όμως, στο Ηράκλειο γνώρισα τη Μάρω Σκευάκη, που μου μίλησε για τις Σοροπτιμίστριες. Όταν ήρθα στο Ρέθυμνο, το συζήτησα με τον αδερφό μου και μου είπε ότι πρέπει να το ξεκινήσουμε κι εδώ. Μίλησα με τη Μαίρη Συνατσάκη – σκέφτηκα ότι μια δικηγόρος θα ήταν χρήσιμη. Το ανέφερα και σε άλλες Ρεθυμνιώτισσες φίλες μου και, τον Γενάρη του ’93, μαζευτήκαμε και σιγά σιγά ιδρύσαμε τον πρώτο Σοροπτιμιστικό Σύλλογο, που βοηθούσε τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες.”

Στην ερώτηση αν της αρέσει να μένει σπίτι και να ξεκουράζεται ή να κατεβαίνει στην πόλη, η απάντησή της είναι ξεκάθαρη:

“Δεν κάθομαι εγώ κλεισμένη στο σπίτι. Δεν έχω μάθει έτσι. Μου αρέσει να προσφέρω. Και όταν έχω κάτι καλό, θέλω να το μοιράζομαι. Όταν κάποιος έχει μια στενοχώρια, θέλω να του συμπαραστέκομαι.

Κάθε μέρα κατεβαίνω στο Ρέθυμνο, γιατί όλο και κάποια δουλειά θα έχω. Αλλά κατεβαίνω και για τη βόλτα μου, να πιω έναν καφέ, να δω τον κόσμο, να μιλήσουμε.

Γι’ αυτό λέω σε όλες τις γυναίκες: να μην κάθονται μέσα! Να βγαίνουν έξω στη ζωή, να συμμετέχουν, να τολμούν.”