Γιώργο Κατάκη, πώς κατάφερες να γίνεις ο «Φωτογράφος του Ρεθύμνου» μέσα σε 7 μόλις χρόνια;

«Ξυπνάω και κοιμάμαι με τη φωτογραφία… Τι θα κάνω σήμερα, τι θα βγάλω, πού θα πάω. Από τις 365 ημέρες του χρόνου, τις 330 έχω τη μηχανή μαζί μου. Γιατί νιώθω ανασφάλεια αν δεν την έχω πάνω μου…»

Υπάρχει ένα πρόσωπο που όλοι οι Ρεθυμνιώτες έχουν συναντήσει μπροστά τους… κρατώντας τη φωτογραφική του μηχανή! Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γιώργος Κατάκης έχει γίνει δικαιωματικά «ο φωτογράφος του Ρεθύμνου», εκείνος που καθημερινά απαθανατίζει τη ζωή της πόλης και μοιράζεται τις εικόνες της.

Μέσα από τη φωτογραφική του ματιά δημιουργεί ένα ζωντανό ντοκιμαντέρ: από γιαγιάδες που κάθονται στα σκαμνάκια τους μέχρι τη ζωή στη λαϊκή αγορά και τον κόσμο που κάνει ποδήλατο στην παραλιακή. Αποτυπώνει στιγμές της καθημερινότητας, μια έμψυχη καταγραφή όσων πραγματικά συμβαίνουν στο Ρέθυμνο.

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, που φωτογραφίζει τους πάντες και τα πάντα στην πόλη, για μία και μοναδική φορά περνά μπροστά από τον φακό και μιλάει στο Daynight.gr!

Μια ζωή αφιερωμένη στη φωτογραφία

Η μέρα του Γιώργου Κατάκη ξεκινά πολύ νωρίς το πρωί. Κατεβαίνει στην πόλη και, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, αποφασίζει σε ποιο σημείο του Ρεθύμνου θα κατευθυνθεί για τις λήψεις του:

“Εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι με τη φωτογραφία: τι θα κάνω σήμερα, τι θα βγάλω, πού θα πάω. Δεν έχω ποτέ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μπορεί μια μέρα να πω ότι πάω στο Μαρουλά ή στο Αρκάδι για πουλιά, επειδή τις τρεις προηγούμενες ημέρες ήμουν στην Παλιά Πόλη.

Μπορεί, όμως, να ξεκινήσω και 7 η ώρα το πρωί. Αλλά θέλω πάντα να έχω τη μηχανή μαζί μου. Από τις 365 ημέρες του χρόνου, τις 330 την κουβαλάω. Γιατί νιώθω ανασφάλεια, κάτι μου λείπει.”

Ο Γιώργος Κατάκης θυμάται πώς ξεκίνησε η φωτογραφική του διαδρομή, τότε που η αγάπη του για την εικόνα δεν είχε ακόμα βρει μεγάλη απήχηση. Από τότε, οι ώρες που αφιερώνει στη φωτογράφιση συνεχώς αυξάνονται:

“Αφιερώνω 8 με 10 ώρες την ημέρα στη φωτογραφία: πρωί, απόγευμα, βράδυ. Όλο αυτό ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια με ένα κινητό. Περπατούσα στην Παλιά Πόλη και έβλεπα τα όμορφα στενά, τα μπαλκόνια, τα παράθυρα. Αποφάσισα να τα φωτογραφίσω. Και σκέφτηκα πως είναι κρίμα να μη βλέπει κανείς αυτές τις εικόνες. Έτσι, έφτιαξα μια ομάδα στο Facebook που ονομάζεται ‘Palia Poli Rethymno’.

Τα τελευταία 7 χρόνια ανεβάζω περίπου 300 φωτογραφίες το μήνα, δηλαδή 2.500 με 3.000 το χρόνο! Σήμερα, 13.000 άνθρωποι παρακολουθούν τη σελίδα, κυρίως τουρίστες από διάφορες χώρες.”

Ο αριθμός των ανθρώπων – ντόπιων και ξένων – που ακολουθούν τη δουλειά του είναι εντυπωσιακός, και αυτό φαίνεται και από τα μηνύματα που λαμβάνει καθημερινά:

“Μου στέλνουν πολλά μηνύματα με πολύ όμορφα σχόλια. Μια φορά, θυμάμαι, στη Λαϊκή μου είπε μια κυρία πως ήταν στο αεροδρόμιο στις 7:30 το πρωί και, βλέποντας την ανάρτησή μου, αποφάσισε να έρθει κατευθείαν πίσω στο Ρέθυμνο!”

Χάνοντας… τη στιγμή

Οι ιστορίες που συνοδεύουν τις φωτογραφικές του βόλτες είναι αμέτρητες. Κάποιες φορές, όμως, μια μαγική στιγμή χάνεται πριν προλάβει να τη συλλάβει ο φακός:

“Για κάποιες από τις πιο καλές φωτογραφίες μου, έχω πάει στο ίδιο σημείο τέσσερις ημέρες για τρεις ώρες την κάθε φορά, μέχρι να πετύχω ακριβώς αυτό που θέλω.

Μια φορά, ήμουν στον Περιφερειακό και ένας ψαράς είχε δίπλα του μια γάτα που περίμενε να του δώσει το ψάρι. Ήταν απίστευτη σκηνή! Αλλά μέχρι να πιάσω τη φωτογραφική μηχανή, η γάτα είχε ήδη πάρει το ψάρι και το έτρωγε. Δεν με ενδιέφερε πια να τραβήξω τη φωτογραφία. Αυτό που ήθελα να αποτυπώσω είχε χαθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.”

 

Η φωτογραφία πάνω απ’ όλα

Καθώς περιπλανιέται με τις ώρες στην Παλιά Πόλη, πολλοί από τους κατοίκους τον φωνάζουν για να τον κεράσουν. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, αλλά η φωτογραφία προέχει:

“Έχει συμβεί αρκετές φορές, την ώρα που είμαι έτοιμος να φωτογραφίσω, να με φωνάζουν: ‘Κάτσε να πιεις μια ρακή, κάτσε να κεράσουμε κάτι’. Και τους λέω πως δεν γίνεται, γιατί δεν έχω ξεκινήσει ακόμα τη δουλειά μου. Όλοι είναι πολύ καλοί και έχουμε εξαιρετικές σχέσεις.”

Η φωτογράφιση ανθρώπων, όμως, δεν ήταν πάντα εύκολη υπόθεση για εκείνον. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να ξεπεράσει τις αναστολές του και να αρχίσει να απαθανατίζει τους ανθρώπους της πόλης:

“Είναι πολύ δύσκολο να φωτογραφίζεις ανθρώπους. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να ξεκινήσω να φωτογραφίζω στη λαϊκή, στα μαγαζιά, στον δρόμο. Τώρα, όμως, κάνω τα κλικ… αλλά επιλέγω να χρησιμοποιήσω μόνο την πιο αυθόρμητη λήψη ή εκείνη που δεν με έχουν δει καθόλου. Τον τελευταίο χρόνο, φωτογραφίζω πλέον και πρόσωπα και καταστήματα ή ανθρώπους που κάθονται σε έναν χώρο. Είναι καλό να υπάρχουν και αυτές οι εικόνες.”

Η αφοσίωση στη φωτογραφία

Ο Γιώργος Κατάκης πιστεύει πως η φωτογραφία απαιτεί αγάπη, αφοσίωση και συνεχή άσκηση.

“Για κάποιον που αγαπά τη φωτογραφία, το καλύτερο είναι να ξεκινήσει με μαθήματα και να ασχοληθεί σοβαρά. Αν δεν το κάνει πράξη καθημερινά, δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα!”