Κρήτη: Συγκλονίζει η 27χρονη θύμα βιασμού από τον πατέρα της – 5 χρόνια φυλακής για 7 χρόνια κακοποίησης

Η Α.Μ. είναι σήμερα 27 ετών και εργάζεται ως δικηγόρος. Το πάθος που δείχνει για υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων σε καμία περίπτωση δε σε αφήνει να σκεφτείς ότι μπορεί να οφείλεται σε δικά της κακοποιητικά βιώματα. Η ώριμη και δυναμική της παρουσία, μέσα στο σώμα ενός όμορφου και ευαίσθητου κοριτσιού όμως, μπορεί να καλύψει επιδερμικά και μόνο τις πληγές που άφησε στην ψυχή και το σώμα της, από τα 11 μόλις χρόνια της, ο ίδιος της ο πατέρας.

Μιλώντας στη “Νέα Κρήτη” και το neakriti.gr, η νεαρή σήμερα δικηγόρος, έχοντας αποτινάξει τα όποια συναισθήματα ντροπής είχε, μιλάει για την εμπειρία της, τα χρόνια της σεξουαλικής κακοποίησής της, τη δικαστική διεκδίκηση μέχρι και σήμερα, την ταλαιπωρία που έχει βιώσει, την πολυετή προσπάθειά της να διώξει τους εφιάλτες, αλλά και την ανάγκη της να βροντοφωνάξει ότι το σύστημα θα πρέπει να αρχίσει να βοηθάει τα κακοποιημένα παιδιά, χωρίς να τα “κακοποιεί” περαιτέρω.

Στην περίπτωσή της, όπως λέει, η ποινή που εξέτισε ο πατέρας της για τα χρόνια που την κακοποιούσε δεν ήταν καν ένα προς ένα. Επτά χρόνια κακοποίησης η ίδια, πέντε χρόνια έγκλειστος ο πατέρας της. Για τις 2.190 ημέρες κακοποίησης της επιδικάστηκε αποζημίωση περίπου 30 ευρώ (!) ανά ημέρα, χωρίς να υπολογιστεί καν ο αριθμός ή η βαρύτητα των πράξεων. Η διεκδίκηση ποσού για εξειδικευμένη θεραπεία ψυχικής υγείας απορρίφθηκε, για να διεκδικηθεί με νέα αγωγή και αφού η ίδια προκαταβάλλει το κόστος για την υποστήριξη του εαυτού της.

Όπως λέει, «αν μετρούσαμε τιμολόγια και αμοιβές εργολάβων, σίγουρα δε θα παραλειπόταν ούτε σεντ». Ενδεικτική αναφορά για τη λογική του συστήματος. Πρωτόδικα, ο πατέρας της Α.Μ. καταδικάστηκε σε 32 χρόνια κάθειρξης. Σε δεύτερο βαθμό, η ποινή ήταν 12 έτη. Τελικά ο πατέρας της, μετά από χρόνια δικαστικής περιπέτειας, εξέτισε ποινή πέντε ετών και αποφυλακίστηκε, γιατί, όπως είπε η ίδια, παρακολουθώντας ένα remote πρόγραμμα πανεπιστημίου, απέδειξε την καλή του διαγωγή…

* Αναμφισβήτητα η κακοποίηση ενός ατόμου είναι μια συνθήκη που έχει πολλαπλές συνέπειες. Εσύ πώς βίωσες αυτήν την τραγική πραγματικότητα; 

«Από τα 11 μέχρι και τα 18 μου χρόνια, που αποφάσισα να μιλήσω, αν και υπήρξα αυτοκαταστροφική με τον εαυτό μου, ως αντίδραση σε αυτό που βίωνα, ποτέ δεν αποδέχτηκα ότι αυτό που ζούσα ήταν κάτι φυσιολογικό. Είχα πολύ βίαιες συγκρούσεις καθημερινά με τον πατέρα μου, για όσα βίωνα. Από πολύ μικρή, θυμάμαι τον εαυτό μου να αντιδράει και αυτός ήταν και ένας λόγος που συχνά δεχόμουν, εκτός των άλλων, καθημερινά τιμωρίες σε διαφορετικές μορφές. Ήταν πολύ βίαιος και με απειλούσε για τη μητέρα μου ή τα αδέλφια μου. Μου απαγόρευε κάθε πιθανή κοινωνικοποίηση. Με ήθελε πλήρως απομονωμένη. Δε μου επιτρεπόταν να έχω φίλους, να έχω σχέσεις ακόμη και με συγγενείς.

Έπρεπε να δίνω αναφορά για καθετί που κάνω, σε ποιον μιλάω και τι λέω, ακόμη και στο σχολείο, ο πατέρας μου με παρακολουθούσε. Με εξαίρεση τα τρία μου αδέλφια (μία αδελφή μεγαλύτερη και δύο αδέλφια μικρότερα), που ζούσαμε μαζί, ούτε στη γιαγιά μου, που ζούσε στο ίδιο χωριό της Κρήτης, δεν επιτρεπόταν να πάνω μόνη μου. Το ίδιο ίσχυε και για τη μητέρα μου, με την οποία είχε χωρίσει ο πατέρας μου. Μου είχε απαγορεύσει κάθε επικοινωνία μαζί της. Έπινα από πολύ μικρή, έκανα κακό στον εαυτό μου με χάπια και λεπίδες, ήθελα να φωνάξω ότι δεν μπορώ να σηκώσω άλλο αυτό το βάρος. Αυτοκαταστροφική και απομονωμένη, αυτό νομίζω ήμουν στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια».

* Υπήρχε διέξοδος κάπου για σένα; 

«Διέξοδος ήταν για μένα το σχολείο. Είχα ένα υποστηρικτικό περιβάλλον από τους καθηγητές, που είχαν εντοπίσει την ευστροφία μου στα γράμματα. Το μόνο, λοιπόν, που με βοηθούσε να “δραπετεύω” από αυτό που ζούσα ήταν το διάβασμα και το σχολείο. Ήλπιζα ότι έτσι μια μέρα θα κατάφερνα να ξεφύγω, να φτιάξω μια αξιοπρεπή ζωή. Καταλάβαινα πολύ καλά, πάντως, από πολύ μικρή ότι δεν ήταν φυσιολογικό αυτό που συνέβαινε».

* Η μητέρα σου κακοποιούνταν από τον πατέρα σου, αλλά ο ίδιος έλαβε την επιμέλεια; 

«Ναι, αυτό είχε συμβεί. Η επιμέλεια πήγε στον πατέρα μου και θεωρώ ότι το “κρίσιμο” στοιχείο ήταν η “σταθερότητα” στο οικογενειακό περιβάλλον. Με τον πατέρα μου θα παραμέναμε στο ίδιο σπίτι, θα εξακολουθούσαμε να πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο, είχε και εισοδήματα εκείνος, οπότε αυτό κατά τη γνώμη του δικαστηρίου, πιθανότατα, δημιουργούσε μία σταθερή συνθήκη για να συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε την προσωπικότητά μας. Σταθμίστηκε, δηλαδή, με βαρύτητα η δυνατότητά του να μας υποστηρίξει οικονομικά, σε αντίθεση με το προφίλ της μητέρας μου, που δεν είχε εργασία και σταθερά εισοδήματα, και η οποία είχε φτάσει να παίρνει αντικαταθλιπτική αγωγή, από την πολλαπλή κακοποίηση που είχε βιώσει από τον ίδιο μου τον πατέρα. Κανένας δε συνεκτίμησε ότι ο βασικός παράγοντας για τα βιώματα της μητέρας μου ήταν αυτός ο άνθρωπος, άρα ήταν άμεσος ο κίνδυνος κακοποίησης για όλη την οικογένεια.

Η απόφαση του δικαστηρίου επηρέασε τη ζωή μου. Με βίαζε μέχρι και τρεις φορές την ημέρα. Δε σας κρύβω ότι αυτή η απόφαση του δικαστηρίου επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου. Από τη στιγμή που η μητέρα μου έφυγε από το οικογενειακό περιβάλλον, η σεξουαλική μου κακοποίηση εντάθηκε. Μπορεί να συνέβαινε και δύο και τρεις φορές την ίδια ημέρα. Εξέφραζε τις ορμές του πάνω μου με κάθε πιθανό τρόπο. Αφού δεν υπήρχε άλλη επίβλεψη, δεχόμουν σεξουαλική κακοποίηση τις στιγμές που έλειπαν τα αδέρφια μου σε εξωσχολικές δραστηριότητες. Αντιδρούσα και με χτυπούσε μέχρι τις 4 τα χαράματα. Όταν τα αδέλφια μου επενέβαιναν στους ξυλοδαρμούς που δεχόμουν, χωρίς να ξέρουν τι άλλο συμβαίνει πίσω από αυτό, τα έβριζε και τα χτυπούσε. Έτσι δεν μπορούσε κανένας μας να νικήσει τη μανία του».

* Θεωρείς, δηλαδή, ότι θα ήταν διαφορετική η ζωή σου αν την επιμέλεια την είχε πάρει η μητέρα σου; 

«Με τη μητέρα μου θα ήταν σίγουρα πιο χαρούμενα τα χρόνια μου, με μεγαλύτερη ασφάλεια και αγάπη, αν και σίγουρα θα ήταν δύσκολα σε οικονομικό επίπεδο. Βέβαια, ποτέ δε βρήκα τον λόγο, γιατί το δικαστήριο δεν αποφάσισε να έχει η μητέρα μου την επιμέλεια και να επιδικάσει μία διατροφή. Ή ακόμη και να τον αναγκάσει να αλλάξει ο ίδιος σπίτι και να παραχωρήσει την οικογενειακή στέγη στα ανήλικα μαζί με τη μητέρα. Ο νόμος επιτρέπει λύσεις. Αν ήθελε το δικαστήριο να δείξει ευαισθησία, θα μπορούσε να χειριστεί αλλιώς το θέμα, χωρίς να μένει σε ένα στεγνό οικονομικό αποτέλεσμα. Εγώ, πάντως, σίγουρα θα ήμουν πολύ διαφορετική σήμερα».

«Το έσκασα κρυφά για να καταθέσω»

* Με τη μητέρα σου δεν είχες μιλήσει ποτέ; 

«Μου είχε απαγορεύσει να μιλάω με τη μητέρα μου για χρόνια. Όποτε το επιχειρούσα, δεχόμουν ξύλο, ειρωνεία, μου απαγόρευε να έχω τηλέφωνο. Ήμουν απεγνωσμένη και φοβισμένη για χρόνια. Φοβόμουν για εμένα, όσο και για τα αδέλφια μου. Αναγκάστηκα να μιλήσω στη μεγαλύτερη αδελφή μου στα 17 μου, όταν με πίεζε να ακολουθήσω τον πατέρα μου σε εξωτερικές εργασίες, όπως εκείνος δήθεν χρειαζόταν, κι εγώ αρνιόμουν μανιωδώς. Οι τσακωμοί με τον πατέρα μου είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Με πίεσε πολύ γιατί δεν καταλάβαινε τον λόγο των αντιδράσεών μου. Είχα τρομοκρατηθεί όταν το έμαθε, για τη ζωή μου, τη ζωή της αδελφής μου και για τα μικρότερα αδέλφια μου. Της ζήτησα από φόβο να μου υποσχεθεί ότι δε θα μιλήσει σε κανέναν. Όταν η αδελφή μου ξέφυγε από το οικογενειακό περιβάλλον, μίλησε απευθείας στη μητέρα μου, οπότε εκείνη απευθύνθηκε στην Αστυνομία και τότε ξεκίνησε η διαδικασία.

Ήταν την ίδια μέρα που τελείωσα τις Πανελλαδικές Εξετάσεις μου για να περάσω στη Νομική. Εκείνη την ημέρα το έσκασα κρυφά για να καταθέσω στην Αστυνομία και το απόγευμα γύρισα να πάρω τα αδέλφια μου από το σπίτι, γιατί ήξερα ότι την επομένη θα καλούσαν τον πατέρα μου σε ανάκριση. Ευτυχώς εκείνο το διάστημα έλειπε για δουλειά σε άλλη πόλη και μπορέσαμε να ξεφύγουμε. Φοβόμουν ότι, αν έμενα πίσω εγώ ή κάποιο από τα αδέλφια μου, θα μας σκότωνε επιτόπου όταν μάθαινε ότι μίλησα».

* Πώς νιώθεις για την ποινή που εξέτισε ο πατέρας σου;

«Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετή η έκτιση της ποινής, αλλά και η επιβληθείσα ποινή, αν αναλογιστεί κανείς ότι εγώ έχω υποστεί καθημερινή κακοποίηση για 7 χρόνια, συγκεκριμένα πάνω από 4.380 βιασμούς. Έχω κακοποιηθεί πολλαπλώς και μάλιστα πολλές φορές και τρεις φορές μέσα στην ίδια ημέρα, και ο ίδιος εξέτισε ποινή μόλις πέντε ετών και επιπλέον να βγαίνει και με πτυχίο πανεπιστημίου (!). Βέβαια, ο ίδιος αφέθηκε λόγω καλής διαγωγής, αλλά μέχρι και σήμερα που εγώ διεκδικώ αγωγή αποζημίωσης, εξακολουθεί να αρνείται τα όσα έκανε και “κάτω από το τραπέζι” να με πιέζει να ανακαλέσω τη διαδικασία. Για πολλά χρόνια με πίεζε να σταματήσω, βάζοντας ακόμη και πολιτικά πρόσωπα να μου τηλεφωνήσουν, γιατί θα κινδυνεύω ή δε θα έχω μέλλον στην εξέλιξή μου».

Σκληρή δικαστική μάχη

* Υποστηρίζεις ότι η δικαστική διαδικασία, την οποία εκκίνησες το 2015, ήταν μια ψυχοφθόρα κατάσταση. Γιατί το λες αυτό, μετάνιωσες μήπως; 

«Νομίζω, δυστυχώς, ότι το σύστημα τελικά είναι πολύ χειρότερο από αυτό που φανταζόμουν. Διαδικαστικά και ηθικά. Έτσι αποδείχτηκε όχι μόνο στη δική μου περίπτωση, αλλά και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που γνωρίζω και από την άσκηση της δικηγορίας. Στη μέση της διαδικασίας ένιωσα πάρα πολλές φορές να κακοποιούμαι ξανά και ξανά. Έπρεπε να καταθέσω στην Αστυνομία, μετά σε πολύωρες και επαναλαμβανόμενες δίκες, σε πολλές και διαφορετικές Αρχές, ακόμη και για να καταφέρω να λάβω ένα απλό αντίγραφο του ιατρικού μου φακέλου, να καταθέτω σε Αστυνομία, να καταθέτω σε διαφορετικά δικαστήρια. Και οι δίκες ακόμη συνεχίζονται, αφού εκκρεμούν 2 εφέσεις για την αποζημίωσή μου. Σε κάθε δίκη και μια ανοιχτή πληγή. Πήγαινα καταβεβλημένη, άλλοτε ο πατέρας μου ζητούσε απρόοπτα αναβολή, άλλοτε διακοπτόταν η δίκη, παραιτούταν ο δικηγόρος υπεράσπισης του κατηγορουμένου και άντε πάλι από την αρχή. Εγώ όμως ένιωθα ξανά και ξανά να κακοποιούμαι. Οπότε, ναι, σίγουρα δεν έχω βοηθηθεί από το σύστημα, έχω δυσκολευτεί πάρα πολύ.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να τελειώνουν οι καταθέσεις και να βιώνω διαρκώς εφιάλτες. Να χρειάζεται ηρεμιστικά φάρμακα για να κοιμηθώ, να δυσκολεύομαι να επανέλθω. Μου έκανε εντύπωση, μάλιστα, ότι στην απόφαση της αποζημίωσής μου, την οποία υπογράφουν 3 γυναίκες δικαστές του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ηρακλείου, συνεκτιμάται ότι έχω λάβει υποτροφίες για τις νομικές σπουδές μου για να μειωθεί η αποζημίωσή μου, χωρίς να υπάρχει καμία προσπάθεια από τον πατέρα μου να με υποστηρίξει με οποιοδήποτε μέσο για να ορθοποδήσω. Εμφανώς το σύστημα θα προτιμούσε να είχα γίνει πόρνη, ναρκομανής ή να έμενα στους δρόμους.

Τα δημόσια ψυχομετρικά τεστ είναι, άλλωστε, διαθέσιμα μόνο για τους κατηγορούμενους και τα εξαρτημένα άτομα. Χρειάστηκε πολλή επιμονή από μέρους μου σε ραντεβού με τον διευθυντή του νοσοκομείου για να αποκτήσω πρόσβαση σε μια τέτοια δημόσια διαδικασία. Τα θύματα είναι αβοήθητα σε κάθε επίπεδο. Ακόμη και ΜΚΟ στις οποίες απευθύνθηκα, πριν γίνω δικηγόρος και μάθω τις διαδικασίες, δε γνώριζαν στοιχειώδεις πληροφορίες για τα δικαιώματά μου και τους τρόπους προστασίας μου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γυναίκες και δη τα ανήλικα κορίτσια σπάνια διεκδικούν αποζημίωση για τους βιασμούς τους, αφού το ίδιο το σύστημα δυσχεραίνει την πρόσβαση σε πραγματική-ουσιαστική δικαιοσύνη.

Ήταν και είναι τόσο σκληρή η δικαστική “μάχη”, που αν δεν είχα πληγωθεί τόσο, μπορεί και να είχα μετανιώσει που την ξεκίνησα.
Με ρωτάτε αν μετάνιωσα λόγω των δυσκολιών που συνάντησα και συναντώ τόσα χρόνια από το σύστημα. Θα σας πω ευθέως ότι, εάν δεν είχα πληγωθεί τόσο πολύ, ναι θα μπορούσα να πω ότι το έχω μετανιώσει. Φανταστείτε ότι για τη διεκδίκηση της αποζημίωσής μου, παραιτήθηκαν πάνω από 4 δικηγόροι της νομικής βοήθειας, αφού η δικογραφία μου ήταν πάνω από 600 σελίδες. Αναγκάστηκα, μη έχοντας εισοδήματα για να καλύψω την αμοιβή δικηγόρου, να γράψω την αγωγή και την έφεσή μου όσο ήμουν ασκούμενη. Είναι όμως τόσο μεγάλο το τραύμα και η κακοποίηση που έχω βιώσει, που δε θα μπορούσα ποτέ να αλλάξω γνώμη. Όμως διαπιστώνω ότι κάθε φορά που δέχομαι βοήθεια από ψυχολόγο, η όποια πρόοδος έχω κάνει για μήνες, πάει “πίσω” σε κάθε δίκη. Ένα μισό βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω… και πάλι από την αρχή».

«Πρέπει να αλλάξει το σύστημα»

* Μετά απ’ όλη αυτή την κατάσταση που έχεις βιώσει, τι πιστεύεις τελικά και τι συμπεράσματα έχεις βγάλει; 

«Το μήνυμα είναι ότι πρέπει να αλλάξει το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, ειδικά γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει καλύτερη απονομή δικαιοσύνης, πιο σύντομη και ενιαία διαδικασία, πιο αποτελεσματική, με καλύτερα μέτρα προστασίας και ενίσχυσης του θύματος, ώστε να υπάρχει δυνατότητα επανόδου. Θέλει τεράστια προσωπική επιδίωξη, υπομονή και αντοχή. Με θυμάμαι να γυρίζω από ένα δικαστήριο, να κλαίω για μέρες και να λέω “γιατί;”. Συχνά φαίνεται ανώφελο όλο αυτό, έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα. Συχνά νιώθεις ότι δε θα δικαιωθείς ποτέ, για όλο αυτό που βίωσες, χωρίς να φταις».

* Υπάρχουν στιγμές που ονειρεύεσαι; 

«Όταν κλείνω τα μάτια μου, ονειρεύομαι έναν κόσμο πιο προστατευτικό για τα ανήλικα κορίτσια. Για εμένα, βέβαια, δε νομίζω ότι μπορώ να ελπίζω πως θα με έχω ξανά πίσω με τον τρόπο που φανταζόμουν ως παιδί. Θα ένιωθα πάντως ήρεμη αν γνώριζα ότι άλλα παιδιά δε θα βιώσουν αυτό που εγώ έχω βιώσει, σε κανένα επίπεδο. Και αναφέρομαι όχι μόνο στην πράξη της κακοποίησης, αλλά και στις αλλεπάλληλες κακοποιήσεις από το σύστημα».

Το ποίημα της Α.Μ. για τη φρίκη που βίωνε: 
«Φτιάχνω έναν τάφο για να βάλω το παιδάκι σου,
αυτό που βίασες αμέτρητες φορές
θα κλείσω μέσα τις θλιμμένες αναμνήσεις,
τα θυμωμένα μάτια και τις εκκωφαντικές φωνές».

Έψαχνα μέσα μου να νιώσω τη δικαίωση,
για τη χαμένη παιδική μου ηλικία,
όμως του κόσμου οι μέθοδοι εξιλέωσης
δεν ξέρουν, τελικά, να επιμετρούν τέτοια αξία». 

Δείτε το ρεπορτάζ για το θέμα από την ΚΡΗΤΗ TV: