Το συγκλονιστικό οδοιπορικό μνήμης του παππού του Τάσου Κουτσόπουλου που φροντίζει το μνημείο των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών

Η πράξη μνήμης του παππού του Τάσου Κουτσόπουλου στα Τέμπη

Εδώ και περίπου δυόμισι χρόνια, από την ημέρα της εθνικής τραγωδίας, κάθε Κυριακή αποτελεί ημέρα μνήμης και ενός προσωπικού, σιωπηλού καθήκοντος για τον Γιώργο Κουτσόπουλο. Ο παππούς του αδικοχαμένου εγγονού, του Τάσου Κουτσόπουλου, ξεκινά αθόρυβα από την Καρδίτσα, την πόλη όπου ζούσε ο νέος, και διανύει την απόσταση μέχρι τον τόπο της σιδηροδρομικής σύγκρουσης. Δεν πρόκειται για μια απλή επίσκεψη, μα για ένα τελετουργικό φροντίδας και αξιοπρέπειας, έναν προσωπικό φόρο τιμής προς τα θύματα της ανείπωτης τραγωδίας.

Στο σημείο όπου συνέβη το δυστύχημα, ο κ. Κουτσόπουλος ανάβει ένα κερί στη μνήμη του εγγονού του, του φοιτητή που έχασε τη ζωή του επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός πολύ συμβολικού μέρους του χώρου: των 57 ελαιόδεντρων που έχουν φυτευθεί εκεί. Κάθε δέντρο αντιπροσωπεύει μία από τις 57 ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν άδικα.

Η πράξη του ξεπερνά τα όρια της προσωπικής απώλειας. Είναι μια καθημερινή, επαναλαμβανόμενη κατάθεση ψυχής, μια διαρκής υπενθύμιση ότι η μνήμη παραμένει ζωντανή μέσα από τη φροντίδα και τον κόπο.

Η φροντίδα του μνημείου και ο συμβολισμός της ελιάς

Η εικόνα του ηλικιωμένου άνδρα να περιποιείται τα δέντρα και τα λουλούδια στο σημείο όπου έσβησαν τόσες ζωές, αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα που διαπερνά την ελληνική κοινωνία.

Προσωπικό καθήκον στον τόπο της τραγωδίας

Ο παππούς του Τάσου Κουτσόπουλου ποτίζει και περιποιείται τις 57 ελιές, ενώ παράλληλα φροντίζει και τα λουλούδια γύρω από το μνημείο που έχει στήσει η οικογένειά του, αφιερωμένο στον άδικο χαμό του εγγονού του. Η πράξη αυτή, πέρα από τη συναισθηματική της διάσταση, αποκτά και έναν βαθύ συμβολισμό:

• Η αιώνια μνήμη: Το ελαιόδεντρο, σύμβολο μακροζωίας και αθανασίας, λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι οι αδικοχαμένοι δεν θα λησμονηθούν. Η ανάπτυξή τους, αν και αργή, δηλώνει την ελπίδα για μια μελλοντική δικαίωση, παρά τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας.
• Η καθημερινή παρουσία: Το οδοιπορικό από την Καρδίτσα, κάθε εβδομάδα, για 2,5 χρόνια, είναι μία πράξη ανυποχώρητης προσήλωσης. Δείχνει την αδυναμία αποδοχής του θανάτου και την ανάγκη να διατηρηθεί ζωντανή η σύνδεση με τον τόπο όπου όλα τελείωσαν.
• Η σιωπηρή διαμαρτυρία: Η επίμονη παρουσία στο συγκεκριμένο σημείο εκφράζει μια σιωπηλή, αλλά ισχυρή, διαμαρτυρία για την απουσία ασφάλειας και τις ευθύνες που οδήγησαν στην τραγωδία.

Ο ίδιος ο κ. Κουτσόπουλος δεν ζητά τίποτα άλλο από το να κρατήσει τον χώρο καθαρό και περιποιημένο. Αυτή η προσπάθεια, η οποία είναι εντελώς προσωπική και αυθόρμητη, συνεισφέρει στη διατήρηση του σημείου ως τόπου μνήμης και σεβασμού για όλες τις οικογένειες που δοκιμάστηκαν.