Όταν ο Ντάισελμπλουμ συνάντησε τον Ζορμπά του Καζαντζάκη

Μου ‘πανε, όμως, πως είσαι μεγάλο κεφάλι, σπουδαγμένος. Κάνεις κουμάντα, λέει, σε μια κυβέρνηση που είναι πιο πάνω και από την ελληνική, αλλά αυτά εγώ δεν τα πολυκαταλαβαίνω έτσι όπως τα έχετε κάνει σήμερα. Είδα και μια φωτογραφία σου. Με τα γυαλιά σου και με το κουστουμάκι σου, μου θύμισες έναν καλαμαρά που δουλέψαμε κάποτε μαζί στον Πραστοβά, στην Μάνη.

Φτυστοί είστε. Μόνο που αυτός είχε ψυχή. 

Μη στραβώνεις τη μουτσούνα σου κι άκου τι έχω να σου πω. Κι αυτός όταν τον πρωτογνώρισα μουντός και μονόχνωτος σαν κι εσένα ήταν. Δεν ήξερε από γυναίκες και από κρασί ζήτημα να χε πιει δυο νταμιτζάνες σε όλη του τη ζωή. Μόνο χανότανε μέσα στα μελάνια και στις σελίδες που τις γέμιζε τα βράδια αφού πρώτα έκλεβε ιδέες από τους μεγάλους φιλοσόφους. Σωστός χαρτοπόντικας. «Τι να τους κάνεις όλους αυτούς όταν έχεις δίπλα σου το Διόνυσο;» τον ρώτησα μια φορά ξαπλωμένοι όπως ήμασταν στην παραλία, αλλά αυτός εκεί. Χαμένος. Να νομίζει πως η ζωή είναι μόνο όσα του λένε τα βιβλία. Κι όταν εγώ του μίλαγα για αυτό που πιάνουν τα χέρια και για εκείνο που θωρούν τα μάτια, εκείνος έλεγε πράγματα ακαταλαβίστικα για το πνέμα. «Κάνε» του λεγα, «σκέψου», μου απαντούσε.

Μόνο όταν ξέσφιξε τη γραβάτα για να κόψει μαζί μου δέντρα, μόνο όταν σήκωσε μανίκια για να σκάψει δίπλα μου τη γης, αλλά και τότε που γέμισε την κούπα του με κρασί χωρίς να του το πω εγώ. Μονάχα τότε είδα να βγαίνει από μέσα του ο Άνθρωπος. Ο ήλιος, ο άερας, η θάλασσα, όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, έκαναν σιγά σιγά τη δουλειά τους: του έδωσαν όσα του στέρησε η σκέψη και το διάβασμα. 

Μιλούσαμε μέρες και νύχτες, σκαλίζοντας τις αλήθειες του κόσμου και ξέρεις κάτι; Είδα ότι ο καλαμαράς είχε αυτιά για να ακούσει όσα είχα να του πω. Εσύ;

Εντάξει, το λοιπόν, αφού το θες θα σου τα πω.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ RATPACK.GR